Πως μπορούμε να ασχολούμαστε με τη δική μας ευτυχία όταν υπάρχουν τόσα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα; Πείνα , φτώχια, άθλιες συνθήκες ζωής …
Ένας ισχυρός αλλά ανόητος βασιλιάς παραπονέθηκε ότι το άγριο έδαφος πλήγωνε τα πόδια του. Διέταξε λοιπόν να καλυφθεί όλο το βασίλειο με δέρμα αγελάδας για να προστατέψει τα πόδια του. Ο τρελός της αυλής όμως γέλασε και είπε πως η ιδέα του βασιλιά ήταν γελοία.
Ο βασιλιάς θύμωσε πολύ και είπε στον τρελό : «Δείξε μου εσύ έναν καλύτερο τρόπο αλλιώς θα σου κόψω το κεφάλι!».
Ο τρελός είπε : «Πες να κόψουν μικρά κομμάτια δέρμα για να καλύψεις απλώς τα πόδια σου» Κι έτσι γεννήθηκαν τα παπούτσια!
Με λίγα λόγια αν περιμένουμε να εξαλειφθούν όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας για να νιώσουμε κι εμείς ευτυχισμένοι μάλλον ματαιοπονούμε. Τον μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι ο εαυτός μας. Εμείς πρέπει να γίνουμε η όαση στην οποία θα προσέρχονται οι υπόλοιποι για να ξεδιψάσουν. Εμείς πρέπει να δώσουμε το φωτεινό παράδειγμα. Πρέπει να δημιουργήσουμε τέτοια περίσσια χαράς μέσα μας ώστε να προσφέρουμε και στην ομήγυρη μας. Διότι “ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος”. Η χαρά που προϋπάρχει μέσα μας πρέπει να αναδυθεί.
Αυτό όμως που συνήθως θεωρούμε χαρά, δεν είναι χαρά. Το πολύ – πολύ να είναι διασκέδαση. Είναι απλώς ένας τρόπος για να αποφεύγει κανείς τον εαυτό του. Είναι ένας τρόπος για να μεθάμε, για να πνιγόμαστε μέσα σε κάτι ώστε να μπορέσουμε να ξεχάσουμε την δυσαρέσκειά μας, την ανησυχία μας, τις έγνοιες μας, την αγωνία μας.
Έτσι, κάθε είδους διασκέδαση θεωρείται ότι είναι χαρά. Δεν είναι ! Οτιδήποτε έρχεται απ’ έξω, δεν είναι χαρά. Οτιδήποτε εξαρτάται από κάτι δεν μπορεί να είναι χαρά.
Ο Βούδας είχε πει :
"Υπάρχει η απόλαυση και υπάρχει και η ευδαιμονία.
Απέχοντας από το πρώτο, φτάνεις στο δεύτερο."
Η απόλαυση είναι κάτι σωματικό. Η απόλαυση είναι το πιο επιφανειακό πράγμα στη ζωή. Είναι ένα γαργάλημα. Μπορεί να είναι σεξουαλικό, μπορεί να είναι των άλλων αισθήσεων, μπορεί να είναι εμμονή με το φαγητό, είναι όμως ριζωμένη στο σώμα. Το σώμα όμως είναι η περιφέρεια δεν είναι το κέντρο.
Η χαρά βγαίνει από τον ίδιο μας τον πυρήνα. Η χαρά είναι πνευματική. Είναι απόλυτα ανεξάρτητη από οποιαδήποτε εξωτερική περίσταση. Είναι ένα εσωτερικό φαινόμενο. Και δεν είναι διαφυγή από τον εαυτό. Είναι μια πραγματική αντιμετώπιση του εαυτού. Η χαρά εμφανίζεται μόνο όταν την ψάξουμε στην οικογένειά μας, στο σπίτι μας, στο βάθος του εαυτού μας. Επειδή όμως δεν είμαστε χαρούμενοι, αναζητούμε την διασκέδαση.
Η σύγχρονη οικονομία βασίζεται στην υπερκατανάλωση και έχει ως στόχο να μας δημιουργεί συνεχώς καινούργιες ανάγκες και να μας προσφέρει σύγχρονες απολαύσεις. Και έτσι η ανάγκη της απόλαυσης μας κρατάει σε μια νευρωτική κατάσταση, πάντοτε σε αναταραχή, ποτέ δε μας αφήνει σε ηρεμία. Τόσο πολλές επιθυμίες και κάθε επιθυμία είναι άσβεστη, επίμονη, διεκδικεί την προσοχή μας. Παραμένουμε θύματα ενός πλήθους τρελών επιθυμιών –τρελών, επειδή δεν μπορούν να εκπληρωθούν και μας σέρνουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, μας κάνουν κομμάτια ...
Ένας ισχυρός αλλά ανόητος βασιλιάς παραπονέθηκε ότι το άγριο έδαφος πλήγωνε τα πόδια του. Διέταξε λοιπόν να καλυφθεί όλο το βασίλειο με δέρμα αγελάδας για να προστατέψει τα πόδια του. Ο τρελός της αυλής όμως γέλασε και είπε πως η ιδέα του βασιλιά ήταν γελοία.
Ο βασιλιάς θύμωσε πολύ και είπε στον τρελό : «Δείξε μου εσύ έναν καλύτερο τρόπο αλλιώς θα σου κόψω το κεφάλι!».
Ο τρελός είπε : «Πες να κόψουν μικρά κομμάτια δέρμα για να καλύψεις απλώς τα πόδια σου» Κι έτσι γεννήθηκαν τα παπούτσια!
Με λίγα λόγια αν περιμένουμε να εξαλειφθούν όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας για να νιώσουμε κι εμείς ευτυχισμένοι μάλλον ματαιοπονούμε. Τον μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι ο εαυτός μας. Εμείς πρέπει να γίνουμε η όαση στην οποία θα προσέρχονται οι υπόλοιποι για να ξεδιψάσουν. Εμείς πρέπει να δώσουμε το φωτεινό παράδειγμα. Πρέπει να δημιουργήσουμε τέτοια περίσσια χαράς μέσα μας ώστε να προσφέρουμε και στην ομήγυρη μας. Διότι “ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος”. Η χαρά που προϋπάρχει μέσα μας πρέπει να αναδυθεί.
Αυτό όμως που συνήθως θεωρούμε χαρά, δεν είναι χαρά. Το πολύ – πολύ να είναι διασκέδαση. Είναι απλώς ένας τρόπος για να αποφεύγει κανείς τον εαυτό του. Είναι ένας τρόπος για να μεθάμε, για να πνιγόμαστε μέσα σε κάτι ώστε να μπορέσουμε να ξεχάσουμε την δυσαρέσκειά μας, την ανησυχία μας, τις έγνοιες μας, την αγωνία μας.
Έτσι, κάθε είδους διασκέδαση θεωρείται ότι είναι χαρά. Δεν είναι ! Οτιδήποτε έρχεται απ’ έξω, δεν είναι χαρά. Οτιδήποτε εξαρτάται από κάτι δεν μπορεί να είναι χαρά.
Ο Βούδας είχε πει :
"Υπάρχει η απόλαυση και υπάρχει και η ευδαιμονία.
Απέχοντας από το πρώτο, φτάνεις στο δεύτερο."
Η απόλαυση είναι κάτι σωματικό. Η απόλαυση είναι το πιο επιφανειακό πράγμα στη ζωή. Είναι ένα γαργάλημα. Μπορεί να είναι σεξουαλικό, μπορεί να είναι των άλλων αισθήσεων, μπορεί να είναι εμμονή με το φαγητό, είναι όμως ριζωμένη στο σώμα. Το σώμα όμως είναι η περιφέρεια δεν είναι το κέντρο.
Η χαρά βγαίνει από τον ίδιο μας τον πυρήνα. Η χαρά είναι πνευματική. Είναι απόλυτα ανεξάρτητη από οποιαδήποτε εξωτερική περίσταση. Είναι ένα εσωτερικό φαινόμενο. Και δεν είναι διαφυγή από τον εαυτό. Είναι μια πραγματική αντιμετώπιση του εαυτού. Η χαρά εμφανίζεται μόνο όταν την ψάξουμε στην οικογένειά μας, στο σπίτι μας, στο βάθος του εαυτού μας. Επειδή όμως δεν είμαστε χαρούμενοι, αναζητούμε την διασκέδαση.
Η σύγχρονη οικονομία βασίζεται στην υπερκατανάλωση και έχει ως στόχο να μας δημιουργεί συνεχώς καινούργιες ανάγκες και να μας προσφέρει σύγχρονες απολαύσεις. Και έτσι η ανάγκη της απόλαυσης μας κρατάει σε μια νευρωτική κατάσταση, πάντοτε σε αναταραχή, ποτέ δε μας αφήνει σε ηρεμία. Τόσο πολλές επιθυμίες και κάθε επιθυμία είναι άσβεστη, επίμονη, διεκδικεί την προσοχή μας. Παραμένουμε θύματα ενός πλήθους τρελών επιθυμιών –τρελών, επειδή δεν μπορούν να εκπληρωθούν και μας σέρνουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, μας κάνουν κομμάτια ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου