....Σκέψεις....

"Σαν τραβηχτήκαν τα νερά, στην άμμο τα όνειρά μου έγραψα, τους διαλογισμούς, σκέψεις, ιδέες. Μα όταν ήρθα στη φουσκοθαλασσιά τα λόγια αυτά της άμμου να στοχαστώ, μόνο η άγνοιά μου ολόγυρα ορθωνόταν"

Χαλίλ Γκιμπράν

όμορφη νύχτα απόψε.....

Πόσο κλέφτες γίνονται οι άνθρωποι,

όταν διεκδικούν μερτικό από την ψυχή σου.

Πόσο ψεύτες, όταν σου ζητούν να γυρίσεις πίσω

εκείνα που δεν σου έδωσαν ποτέ.

Πόσο ηλίθιοι, όταν νομίζουν πως δεν έχεις την ικανότητα

να διακρίνεις το σουγιά, που είναι κρυμμένος στην ανθοδέσμη

με τις γλαδιόλες

Α. Παπαδάκη

''Κάτω απ' τα κάστρα της ελπίδας!!''

Ελα κοντά μου, δὲν είμαι ἡ φωτιά.

Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.

Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.

Τὶς κυνηγούν οἱ βοριάδες.

Δὲν είμαι, δὲν είμαι ἡ φωτιά.

Ελα κοντά μου δὲν είμαι άνεμος.

Τοὺς άνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.

Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.

Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.

Δὲν είμαι, δὲν είμαι ὁ ἄνεμος.

Ἐγὼ δὲν είμαι παρὰ ενας στρατολάτης

ένας αποσταμένος περπατητὴς

ποὺ ακούμπησε στὴ ρίζα μιάς ελιάς

ν᾿ ακούσει τὸ τραγούδι των γρύλων.

Κι αν θέλεις, ελα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.

Μ. Λουντέμης

"Η Δροσοσταλίδα" - Ένα πολύ όμορφο παραμύθι - του Αντώνη Δημητρακόπουλου

Μια φορά κι εναν καιρό ηταν μια μικρή ψιχάλα. Μια τόοοσο δα μικρη δροσοσταλίδα. Δεν ειχε ηλικια γιατι ετσι κι αλλιως οι δροσοσταλιδες δεν εχουν ηλικια, ειναι αιωνιες!

Σπιτι μου ειναι τα συννεφα,τα ποταμια, οι λιμνες, η θαλασσα, ελεγε και ξαναλεγε με περιφανια χορευοντας πανω σ' ενα μι




κρο καταλευκο συννεφο.

Καποια μερα την ειδε ενας αετος καθως περνουσε απο κει, να χορευει χαρουμενη και της χαμογελασε.

Η δροσοσταλιδα σταματησε το χορο της και πλησιαζοντας στην ακρη του συννεφου τον ρωτησε.

-Μηπως ξερεις πως με λενε?

-Οχι, απαντησε ο αετος και συνεχισε την πορεια του στον ουρανο.

Μετα απο λιγο φυσηξε ενας δυνατος ανεμος και πηρε το συννεφο μακρυα, στελνοντας το στη χωρα της Βροχης.

Μολις εφτασαν εκει η δροσοσταλιδα ειδε τις αδελφες της να αφηνουν τα χερια τους απο το συννεφο και να πεφτουν με γελια και φωνες

προς τη γη. Μια και δυο εκανε κι αυτη το ιδιο.αφησε τα χερια της απο το συννεφο κι αρχισε να πεφτει, να πεφτει, να πεφτει...ωσπου ανταμωθηκε με το ποταμι.

Σκαρφαλωσε σ ενα ξεραμενο φυλλο που ταξιδευε στην επιφανεια του νερου και αρχισε παλι να χορευει...

Ξαφνου σταματαει το χορο της και σοβαρη σοβαρη ρωταει το ξεραμενο φυλλο.

-Μηπως ξερεις πως με λενε?

-Οχι, αποκριθηκε εκεινο τρεχοντας επανω στο ποταμι.

Μετα απο το μεγαλο ταξιδι της στο ποταμι, η δροσοσταλιδα εφτασε στη θαλασσα.

Τωρα ειχε γαντζωθει πανω σ ενα αδειο μπουκαλι που επεπλεε πανω στα κυματα, και χορευε κι αυτο μαζι της.

-Μηπως ξερεις πως με λενε? ρωτησε καποια στιγμη λυπημενη η δροσοσταλιδα.

-Οχι, απανταει το μπουκαλι, μα σιγουρα θα ξερει ο αφρος των κυματων! Οταν εφτασαν στην κορυφη ενος τεραστιου κυματος η δροσοσταλιδα λεει με τρεμαμενη φωνη στον αφρο.

-Μου ειπε το μπουκαλι οτι εσυ θα ξερεις το ονομα μου.

-Ειναι αληθεια ? Το ξερεις?

-Οχι, ειπε ο αφρος των κυματων καθως ασπριζε ολοενα και πιο πολυ τη θαλασσα....

Κουρασμενη η δροσοσταλιδα απο τους χορους και τα ταξιδια αποκοιμηθηκε επανω στο μαλακο φελλο του μπουκαλιου...

Το πρωι που ξυπνησε ηταν παλι στο σπιτι της, στο συννεφο,

(γιατι οταν κοιμουνται οι δροσοσταλιδες και ονειρευονται, ελαφραινουν και πετουν προς τον ουρανο)

Τεντωθηκε λοιπον και οπως το χε συνηθεια εριξε μια ματια κατω προς τη γη. Και τι να δει!

Απο κατω ακριβως βρησκοταν ενας πανεμορφος κηπος, με χιλιαδες πολυχρωμα λουλουδια. Ροζ. κοκκινα, κιτρινα, μωβ...

Η δροσοσταλιδα σαστισε απο την ομορφια του κηπου και αποφασισε να τον επισκεφτει. Αφησε λοιπον τα χερια της απο το συννεφο και αρχισε να ταξιδευει προς τον κηπο....

Προσγειωθηκε πανω σ'ενα καταπρασινο φυλλαρακι γιασεμιου και αρχισε να κυλαει σαν δακρυ προς την ακρη του.

Το φυλλαρακι ενιωσε την δροσοσταλιδα πανω του και χαρηκε πολυ.

-Σ ευχαριστω για τη δροσια που μου εδωσες, ειπε ,πες μου τι θες να κανω κι εγω για σενα?

-Το ονομα μου, ειπε. Θαθελα να μαθω το ονομα μου!

-Δυστηχως δεν το ξερω, ειπε το φυλλαρακι καθως εβλεπε τη δροσοσταλιδα να πηδα προς τα κατω...

Για καλη της τυχη η δροσοσταλιδα επεσε πανω στην πλατη μιας πασχαλιτσας.

Και οχι οποιας κι οποιας μα της πιο σοφης του κηπου.

-Τι εχεις και εισαι λυπημενη? ρωτησε η πασχαλιτσα.

-Θελω να μαθω το ονομα μου ειπε η δροσοσταλιδα μελαγχολικα.

Αιωνες τωρα χορευω στα συννεφα στα ποταμια στις λιμνες στις θαλασσες...και οποιον συναντω τον ρωτω πως με λενε, μα κανεις δεν ξερει.

-Μηπως ξερεις εσυ?

-Οχι ειπε η σοφη πασχαλιτσα. Αλλα θα σε παω σε καποιον που σιγουρα ξερει!

Μια και δυο ξεκινησαν και μετα απο λιγο εφτασαν σε ενα σπορο φραουλιας που λιαζοταν ξαπλωμενος στο χωμα.

-Η πασχαλιτσα αφησε τη δροσοσταλιδα πανω στο σπορο και φευγοντας ειπε.

-Να αυτος ξερει το ονομα σου.

Εκπληκτη η δροσοσταλιδα ρωταει τον σπορο της φραουλιας.

-Αληθεια? Αληθεια εσυ ξερεις το ονομα μου?

-Ναι,απαντησε ο σπορος, το ξερω.

-Σε λενε ΖΩΗ και σε περιμενα...της ειπε και την αγκαλιασε σφιχτα...

Ο ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Ένας βασιλιάς μιλούσε με έναν σοφό:

- Τι είναι το φως του ανθρώπου;

- Ο ήλιος, βασιλιά μου, απάντησε ο σοφός.

- Μετά τη δύση του ηλίου, τι είναι το φως για τον άνθρωπο;

- Το φεγγάρι.

- Όταν δύει ο ήλιος και σβήνει το φεγγάρι, τότε;

- Τότε η φλόγα είναι το φως.

- Αν δύει ο ήλιος, και σβήνει το φεγγάρι και η φλόγα, τότε τι είναι το φως;

- Η ομιλία. Ο άνθρωπος, πάει εκεί που ακούγεται φωνή, αν και εκεί δεν μπορεί να δει ούτε το δικό του χέρι.

- Αν όμως βασίλεψε ο ήλιος, έσβησε το φεγγάρι και η φλόγα, σταμάτησε η ομιλία, τότε τι αποτελεί φως για τον άνθρωπο; Τι μείνει για τον άνθρωπο μέσα σε απόλυτο σκοτάδι και απόλυτη σιγή, όταν μείνει με τον εαυτό του;

- Τότε το μοναδικό στήριγμα-φως και πηγή ζωής για τον άνθρωπο είναι η εσωτερική δύναμη, η ικανότητα να μη φοβάται τη μοναξιά. Ο πιο δυνατός άνθρωπος είναι εκείνος που αγαπάει τη μοναχικότητα!!!