Μια ανάγκη , κοντά στα πρόθυρα της τρέλας.....

Τι είναι αυτό που πάλι με σκεπάζει σήμερα; Δεν μπορώ να το δω καλά... Γιατί είναι μαύρο.. Σαν την νύχτα. Δεν έχει καθορισμένο σχήμα.. Σαν τις σκέψεις μου... Δεν έχει δικό του όνομα, και μάλλον παππάς δεν θα το βαφτήσει.. Αν το βάφτηζα εγώ; Πώς θα το έλεγα; Πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις κάτι άγνωστο στην όψη, μα τόσο γνώριμο όταν το αισθάνεσαι; Άλλοι το λένε θλίψη. Άλλοι το λένε ταξίδι στο άγνωστο. Γιατί όταν θλίβεσαι, ταξιδεύεις στο άγνωστο, προσπαθώντας να πιαστείς από κάπου, ώστε να βρεις κάποια άκρη.. Έτσι μιλάει ο τρελός. Μα πιο πολύ έτσι μιλάει κάποιος που είναι μοναχός, σαν αυτή τη νύχτα, που μόνο τα αστέρια δεν είναι μόνα τους...
Οι σκέψεις μοιάζουν με λιοντάρι. Αγέροχες στέκουν και φωνάζουν δυνατά, σαν να θέλουν να επιβληθούν σε κάποιον... Σε κάτι... Μάλλον στον εαυτό μας... Μα είναι το μυαλό μια ζούγκλα όπου ζουν αυτές οι σκέψεις... Είναι ένας αχανής τόπος.. Δίχως αρχή, μα με ένα και μόνο τέλος. Το τέλος αυτό έχει ένα αίνιγμα και μία λύση.. Τα οποία ονομάζονται "τέλος του ταξιδιού". Ποιός όμως θα ορίσει που τελειώνει ένα ταξίδι νοητό; Μόνο ο ταξιδιώτης. Ναι, έτσι είναι που μιλάει ο τρελός.
Είναι όμως μια λύση αυτή που επιζητά; Ή κάτι πιο βαθύ; Είναι μία απάντηση αυτή που του λείπει; Ή απλά ταξιδεύει άσκοπα μέσα στις σκέψεις του με μαύρο φόντο, ζητώντας λίγο χρώμα.. Γιατί το μαύρο δεν είναι χρώμα.. Είναι η άρνηση του χρώματος και η απαλοιφή της χαράς. Το λευκό είναι η έμπνευση όλων των χρωμάτων και το πρόσφορο έδαφος της γαλήνης και της ευτυχίας...

Ο ταξιδιώτης άναψε ένα τσιγάρο στο ενδιάμεσο του ταξιδιού του. Κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα... Ναι... Ένα διάλειμμα μέσα στο διάλειμμα της ζωής, αυτού του μαύρου ταξιδιού. Που το τέλος μόνο αυτός θα το ορίσει... Καίγεται αργά και βασανιστηκά. Είναι ο μόνος φίλος του που δέχεται να καεί με χαρά, μέχρι να πεταχτεί εκεί που ανήκει. Ώστε να υποδεχθεί τον επόμενό του φίλο. Με το ίδιο όνομα και την ίδια μορφή. Τα τσιγάρα είναι δίδυμα. Αδέρφια. Και συντροφεύουν τον αδερφό τους που τα καίει...
Μα ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτών; "Η ηρεμία" σκέφτεται πάλι ο ταξιδιώτης. Ηρέμησε όμως πραγματικά; Δεν μας λέει τι περιείχε το ταξίδι του... Δεν μας είπε τις εμπειρίες του. Ας τον αφήσουμε να μιλήσει μόνο όταν αυτός το θελήσει. Γιατί είναι μάρτυρας ζωής. Της δικής του ζωής. Όλοι είμαστε ταξιδιώτες. Και όλοι κάποτε θα ακούσουμε αυτόν τον ταξιδιώτη. Όπως και αυτός με την σειρά του θα μας υποδεχθεί, με ανοιχτά αφτιά, να ακούσει και τις δικιές μας αναζητήσεις...
Γιατί για αυτές τις αναζητήσεις ζούμε όταν αισθανόμαστε μοναξιά... Όταν δίπλα μας είναι μόνο ο αέρας και η φύση... Και εκείνο το λιοντάρι; Τι απέγινε; Έμεινε στην ζούγκλα του, περιμένοντας να βγάλει από μέσα του τον επόμενο βρυχιθμό...

"Ζούμε το ιστορικό μας τέλος, αλλά όχι ηρωικά. Απλώς παρακολουθούμε, δίχως επίγνωση, την κηδεία μας"

Μιά εικόνα 1000 λέξεις!!!!!!!!

ΟΙ 10 ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΔΝΤ.

Απροσδοκίες

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.

Βρέχει χωρίς να βρέχει

όπως όταν σκιά

μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.

Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου

και πιό μακριά

η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.

Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί

κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.

Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου

που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.

Η φωτογραφία σου στάσιμη.

Κοιτάζεις σαν ερχόμενος

χαμογελάς σαν όχι.

Άνθη αποξηραμένα στο πλάι

σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα

το ακράτητο όνομα τους semprevives

semprevives - αιώνιες, αιώνιες

μην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.  

  

     

Κική Δημουλά

Ένα παιχνίδι η ζωή μας ....

Ένα παιχνίδι η ζωή μας .... 

Παίζεις με παιδικά παιχνίδια, χαίρεσαι, θυμώνεις,

κλαίς ....

Μαθαίνεις ....

Μεγαλώνεις και όλα αλλάζουν ...

Μπαίνεις στο παιχνίδι της ζωής...

ίσως πραγματικό, ίσως φανταστικό...

Παίζεις με συναισθήματα και χάνεσαι 

στα σύννεφα του μυαλού σου...

Το πραγματικό γίνεται φανταστικό 

και το φανταστικό αγγίζει τα κύτταρά σου ...

Ψάχνεις ... και έρχεται η ψευδαίσθηση

να σε παρασύρει στο ρυθμό της.... και χορεύεις..

Δεν αντιστέκεσαι, γιατί ελπίζεις στο όνειρο ..

Παλεύεις να σταθείς ....

Ποια είναι η αλήθεια ? 

Όλη η ζωή σου δυο λέξεις ....

μοναξιά και αγάπη ...

Το πρώτο το βιώνεις, το δεύτερο το αναζητάς ...

Ξέρεις τι ψάχνεις  ...

Πόσο αντέχεις το παιχνίδι ?  



 

ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ. . . .

Η δύναμη χωρίς την αγάπη σε κάνει επιθετικό

Η τιμή χωρίς την αγάπη σε κάνει ψηλομύτη

Το καθήκον χωρίς την αγάπη σε κάνει κακόκεφο

Η ευθύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει αδίστακτο

Η δικαιοσύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει σκληρό

Η αλήθεια χωρίς την αγάπη σε κάνει κριτικό

Η ανατροφή χωρίς την αγάπη σε κάνει ατίθασο

Η εξυπνάδα χωρίς την αγάπη σε κάνει πονηρό

Η ευγένεια χωρίς την αγάπη σε κάνει υποκριτή

Η τάξη χωρίς την αγάπη σε κάνει σχολαστικό

Η γνώση χωρίς την αγάπη σε κάνει τυραννικό

Η περιουσία χωρίς την αγάπη σε κάνει τσιγκούνη

Η πίστη χωρίς την αγάπη σε κάνει φανατικό

Αλίμονο σε κείνους που τσιγκουνεύονται την αγάπη

Αυτοί φταίνε, όταν ο κόσμος αυτοδηλητηριασθεί

Τι είδους, λοιπόν, ζωή κάνεις, όταν δεν μπορείς

Ν' ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ;

10 Χρόνια πρίν...ήταν όλα τόσο τυχαία.....

Είναι σύμπτωση το 11;;

1) Η New York City έχει 11 γράμματα

2) Το Afghanistan έχει 11 γράμματα

3) Το Ramsin Yuseb έχει 11 γράμματα (Ο τρομοκράτης που απείλησε νακαταστρέψει τους δίδυμους πύργους το 1993)

4) Ο George W Bush έχει 11 γράμματα

Αυτό θα μπορούσε να είναι μια μόνη σύμπτωση, αλλά αυτό παίρνει ενδιαφέρον:

1) Η Νέα Υόρκη είναι το 11ο κράτος.

2) Το πρώτο αεροπλάνο που συντρίβει ενάντια στους δίδυμους πύργους ήταν αριθμός πτήσης 11.

3) Η πτήση 11 έφερνε 92 επιβάτες. 9 + 2 = 11

4) Η πτήση 77 που χτύπησε επίσης τους δίδυμους πύργους, έφερνε 65 επιβάτες:

6 + 5 = 11

5) Η τραγωδία ήταν στις 11 Σεπτεμβρίου, ή 9/11 δεδομένου ότι είναι τώρα γνωστή.

9 + 1+ 1 =11

6) Η ημερομηνία είναι ίση με τον αριθμό τηλεφώνου 911 υπηρεσιών αμερικανικής έκτακτης ανάγκης.

Καθαρή σύμπτωση; Διαβάστε επάνω και αποφασίστε σας:

 

1) Ο συνολικός αριθμός θυμάτων μέσα σε όλα τα αεροπλάνα που ήταν με αεροπειρατές ήταν 254.

 2 + 5 + 4 = 11

2) 11 Σεπτεμβρίου είναι ημέρα αριθμός 254 του ημερολογιακού έτους.

3) Ο βομβαρδισμός της Μαδρίτης πραγματοποιήθηκε στο 3/11/2004.

3 + 1 + 1 + 2 + 4 = 11.

4) Η τραγωδία της Μαδρίτης συνέβη 911 ημέρες μετά από το δίδυμο γεγονός πύργων.

Τώρα αυτό είναι όπου τα πράγματα παίρνουν συνολικά μυστηριώδη:

Το αναγνωρισμένο σύμβολο για τις ΗΠΑ, μετά από τα αστέρια & τις λωρίδες, είναι ο αετός.

Ο ακόλουθος στίχος λαμβάνεται από το Koran, το ισλαμικό ιερό βιβλίο: «έχει γραφτεί ότι ένας γιος της Αραβίας θα ξυπνούσε έναν τρομακτικό αετό. Η οργή του αετού θα γινόταν αισθητή σε όλα τα εδάφη του Αλλάχ ενώ μερικοί από τους ανθρώπους έτρεμαν στην απελπισία που εκείνος χαιρόταν: για την οργή του αετού που καθάρισε τα εδάφη του Αλλάχ και μετά υπήρξε ειρήνη.» Εκείνος ο στίχος είναι αριθμός 9.11 του Koran.

Μη πεπεισμένος για όλο αυτό ακόμα; Δοκιμάστε αυτό και δείτε πώς αισθάνεστε κατόπιν, έκανε την τρίχα μου να σταθεί όρθια:

Ανοίξτε ένα έγγραφο του Microsoft Word και κάνετε τα παρακάτω :

1. Πληκτρολογήστε με κεφαλαία γράμματα Q33 ΝΥ. Αυτός είναι ο αριθμός πτήσης του πρώτου αεροπλάνου που χτύπησε τον έναν από τους δίδυμους πύργους.

2. Κάντε bold το Q 33 ΝΥ .

3. Αλλάξτε το μέγεθος της γραμματοσειράς σε 48.

4. Αλλάξτε την γραμματοσειρά στο WINGDINGS ........................  

Τι σκέφτεστε τώρα;;;;

....βροχοσταλίδες.....

Στάθηκα κοιτάζοντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο να δακρύζει, 

μπλεγμένο στα βρόχια του γιασεμιού, που σκόρπιζε μυρωδιές κι αρώματα .... 

 

   
να σμίξουν με τις μυρωδιές απ’ το βρεγμένο χώμα του κήπου.
Σ’ είδα να φεύγεις καθώς δυνάμωνε η βροχή και τα άνθη του γιασεμιού
γέρνανε ελαφρά για να χαρούν το χάδι απ’ τις βροχοσταλίδες ,
που πέφτανε ασταμάτητα μουσκεύοντας τα πάντα. 

 

Κουρτίνα οι βροχοσταλίδες αστράφτανε πάνω στ’ ανθισμένο γιασεμί  

 

κι έμενα να σε κοιτώ καθώς η βροχή μούσκευε τα μαλλιά , 

  

  

  

κυλούσε στα μάγουλα, έσμιγε με τα δάκρυα και κατέβαιναν μαζί
στο στήθος να πετρώσουν την καρδιά. 

 
Η βροχή δυνάμωνε μα έμεινα καρφωμένος να κοιτώ .... 

 
ένα κόκκινο τριαντάφυλλο να παίζει με τις βροχοσταλίδες .... 

  

όπως έπαιζε η ματιά σου στο πρώτο μας αντάμωμα κάτω απ’ ένα ουράνιο τόξο....                      

''Ενας γαμπρός για την Μιρελίνα (ιστορίες)...ατελές.

«Κραταιά ως θάνατος η αγάπη»

Γέλασε η Μιρελίνα όταν πρωτάκουσε το στίχο του ποιητή. Γέλασε με την καρδιά της . Αυτή τα χε όλα ξεκαθαρίσει, όλα τακτοποιήσει μέσα της. Αγάπη! Σιγά! Σεξ ναι. Αλλά…… άλλο σεξ….. άλλο αγάπη

Κάτι ήξερε ο πατέρας της

Αγάπη….η αγάπη είναι μόνο για τα δεκατετράχρονα άντε ως τα δεκαπέντε και μετά….

Και συμπλήρωνε η νόνα της

….μετά μάτια… δεν αγαπιούνται πλιο…. Δαγκάνονται…. Μπαίνει ο γωισμός στη μέση…

Αλλά το σεξ….. το σεξ είναι ανάγκη βιολογική σαν την πείνα και τη δίψα. Το σώμα σου λαχταρά ένα άλλο σώμα. Ένα Σώμα!

Ψυχή και αηδίες που θα λεγε και η μάνα της πως της ήρθε και τη θυμήθηκε τώρα…..

Ναι. Ένα άλλο σώμα ….. ανάγκη ή μπορεί να φταιγε ένα απομεινάρι θύμησης που θέλει έναν άντρα να κοιμάται στο μαξιλάρι ….

Μπλεκότανε καμιά φορά με κάποιον αλλά

Η φιλία φιλία το σύνορο στη γκορτσιά

Που πάει να πει τα μέσα της τα χε φυλαμένα

Μιρελίνα δε σκέβγεσαι εσύ για παντρειά; Να κάνεις ένα παιδί δε σκέβγεσαι; Έτσι θα πορευτείς μωρέ τσιούπρα μ’; Μπιτ δε σου παένει το μυαλό;

Τ’ άκουγε και γέλαγε. Στην αρχή μάλιστα ξεκαρδιζότανε

Η γιαγιά απτόητη. Ειδικά όταν πρωτόπιασε δουλειά στο νοσοκομείο

Κανα γιατράκο μάτια….. κανένας καλός δεν είναι για τ’ εσένα;

Την άκουγε και έκλαιγε απ’ τα γέλια η ξανθιά ακόμα απ’ τη μάνα της Μιρελίνα.

Αχ, μωρέ γιαγιά μου…. γιαγιά μου…. να ξερες πως τους βλέπω τους γιατρούς μες στο χειρουργείο … βουτηγμένους στο αίμα το ξένο και τον ιδρώτα. και στο φόβο τους….. άσε που νομίζουν πως είναι Μικροί θεοί….. σε βλέπουν…. Μυρμήγκι και χειρότερα….

Κι ύστερα …..

Στην αρχή μια φορά χάθηκε μια ασθενής εκεί πάνω στο τραπέζι μια γυναίκα νέα ήταν γύρω στα 30 από ατύχημα και δεν τα κατάφερε κι ο γιατρός νέος κι αυτός δεν άντεξε τη μάχη με το θάνατο, τον βρήκε να κάνει εμετό κι όπως τον ακούμπησε στην πλάτη την έστησε στον τοίχο και μπήκε μέσα της χωρίς άλλο λόγο, ν’ αδειάσει την έντασή του

Όρκο έκανε να μην ξαναμπλεχτεί μαζί τους

Έτσι πήρε σβάρνα όλες τις επαγγελματικές τάξεις αποφεύγοντας κύκλους με διανοούμενους ή με πολλά πτυχία. Αυτή τους άντρες τους ήθελε να πατούν στη γη. Ν’ αγγίζουν το σώμα της με τα χέρια. Και το μυαλό τους να ναι εκεί κι όχι αλλού. Να την ζητούν στο φως της μέρας δίχως ατμόσφαιρες, φτιαχτά σκηνικά. Ήθελε να πατά στη γη μέσα από άντρες ωμούς

Με τους χασάπηδες είχε πολύ πάρε δώσε και με κάτι εκδορείς…. Την ανατρίχιαζε η ιδέα πως τα χέρια που την αγκάλιαζαν αφαιρούσαν χωρίς σκέψη τη ζωή….

Κι αφού περιόδευσε σε χειρώνακτες, εξέπεσε σε σώματα ασφαλείας, πορτιέρηδες, μπάρμαν και γκαρσόνια σε νησιά τους μήνες του καλοκαιριού. Ύστερα ήρθανε μήνες στερημένοι με το ντόπιο στοιχείο να φυραίνει και στράφηκε σε αλλοεθνείς

Κόντευε τα πενήντα. Ακόμα το νοιωθε το σώμα της. Είχε καταφέρει να κρατήσει το χρόνο μακριά μα πόσο ακόμα………

Ένα παιδί ωρή τσιούπρα μ’

Άρχισε να της γίνεται εμμονή. Ένα παιδί. Ήθελε ένα παιδί.

…………………………………………………………………………………………

Νομίζω πάντα φεύγαμε από τον τόπο μου. Ήταν η φτώχεια που μας έδιωχνε. Πρώτα πηγαίναμε σε γειτονικά μέρη μα ο πόλεμος φούσκωσε τη θάλασσα και μπήκαμε όλοι μέσα κι έπρεπε να φύγουμε μακριά. 

Άκουγα να μιλάνε για περάσματα, για δυσκολίες, για θανάτους, για χρήματα. Κι όσο πιο πολλά λέγανε, όσο πιο δύσκολα τα παράσταιναν, τόσο όλοι κάναμε αμάν να φύγουμε. Να φύγουμε!

Μιλάγανε και για χρήματα. Όλοι κάνανε οικονομίες ακόμα κι οι γέροι να τις δώσουν στους πιο νέους και να φύγουν…. να φύγουν

Ήτανε κι οι ταραχές….. κι άμα είσαι νέος έρχεται ο ορίζοντας και κλείνει μπαίνει μες στο σπίτι σου και μια μέρα λες αέρα μωρέ! Αέρα!

………………………………………………………………………………………………….

Εγώ την Ελλάδα δεν την ήξερα, δεν την είχα ακούσει…. Αμερική λέγανε, μα ήτανε μακριά κι έμενε η Ευρώπη.

Ευρώπη! Γυναίκες αμάξια λεφτά! Λεφτά!

Ποιος είχε λεφτά; Μα τι να έκανα;

Το αίμα του διπλανού ήρθε αυλάκι μέχρι το σπίτι μου κι έτρεξα παρακαλώντας. Αμάν! Πάρε με να φύγω! Μόνο να φύγω!

…………………………………………………………………………………………

Γιε μου μουρμούραγε η μάνα και τον κοίταξε

Βιαστικά έδωσε απαντήσεις σε ερωτήσεις που κανείς δεν άκουσε

Μη φοβάσαι μάνα. Μη φοβάσαι! Ο άνθρωπος τα ξέρει τα περάσματα τα σίγουρα. Εκείνοι που χάνονται είναι όσοι δεν ξέρουν. Μα αυτός, όλοι το λένε είναι ο καλύτερος. Τα χει όλα μελετημένα. Θα μπούμε στην Τουρκία από μέρος αφύλαχτο που δεν το ξέρουνε πολλοί κι οι συνοριοφύλακες είναι μιλημένοι και ύστερα μάνα μου…. Ύστερα… άνθρωποι δικοί του θα μας πάνε στην Ελλάδα. 

 

Και τι είναι η Ελλάδα μάνα; Η πόρτα της Ευρώπης είναι! Κι όλοι οι δρόμοι ανοιχτοί! Τι να κάνω εδώ μάνα; Τι με θέλεις εδώ; Αν μείνω θα κλάψεις…..

Σώπα! Είπε και σκέπασε το πρόσωπό της με το βαρύ της πέπλο, το μαύρο. Χήρα η Φατίμα, αυτόν τον γιο καμάρωνε. Ο ήλιος της ήταν κι αν χανόταν….

Δεν του μίλησε του βαλε μόνο στη χούφτα όσα λεφτά είχε μαζεμένα απ’ τον καιρό που ζούσε ο άντρας της κι ύστερα μ’ ένα μικρό δισταγμό έβγαλε απ’ το χέρι της το δαχτυλίδι με το μεγάλο πράσινο σμαράγδι

Πάρτο! Βρες μια γυναίκα να σ’ αγαπά και φέρε την. Μπορεί το κισμέτ σου να ναι πέρα από τη θάλασσα.

Της το χε δώσει ο πατέρας του και σε κείνον ο δικός του. Μετρούσε γενιές πίσω το δαχτυλίδι με το μεγάλο πετράδι, σε δυο φίδια ανάμεσα 

………………………………………………………………………………………

Τελευταία την είχε πιάσει μανία με τα γυμναστήρια. Πάντα της ενεργητική ήταν δε στεκόταν πουθενά όλο κίνηση μα τώρα με λύσσα καταπονούσε το κορμί της. Καμάρωνε που οι άλλοι θαύμαζαν την αντοχή και τη δύναμή της. Κι όσο την κοίταζαν τόσο χτυπιόταν πάνω από τα μηχανήματα η Λίνα. Ποιος να τη φώναζε πια Μιρελίνα; Μόνο η νόνα. Οι άλλοι νωρίς νωρίς φύγανε δίχως να προλάβουν τις αθλητικές της επιδόσεις

Κοίτα μπράτσα γιαγιά! Κι έφερνε τα χέρια μπροστά στα μάτια της γριάς μα εκείνη

Έστριψες μάτια! Έναν άντρα ορή τσούπρα μ’ κι ας τα πιγνίδια!

Θα πάω μι του μαράζ’ ορή κοπέλα μ’

Δεν ήταν που έψαχνε για άντρα η Μιρελίνα, ήταν που ήθελε το παιδί. Ένα παιδί. Της είχε κολλήσει Και γι’ αυτό της ήταν αναγκαίος.

………………………………………………………………………………………….

Τον Χατούν τον συνάντησε στο γυμναστήριο. Αυτός δούλευε εκεί. Αυτό το μαθε μετά

Στην αρχή πρόσεξε τα μάτια του. Πράγμα εντυπωσιακό αν σκεφτεί κανείς πως τόσον καιρό μούσκουλα και πισινούς κοίταζε (το πρόσωπο το άφηνε για το τέλος)

Πρόσεξε τα μάτια του αθώα και ντροπαλά της φάνηκαν.

Ανατρίχιασε

Λιονταρίνα ήταν. Βρήκε το θήραμά της.

…………………………………………………………………………………………

Τον οδήγησε στο σπίτι της. Τον κράτησε μια νύχτα, δυο, την τρίτη έφυγε και τον έχασε κάμποσες μέρες. Τον ξαναβρήκε τυχαία

Χάθηκες κι απ’ το γυμναστήριο….

….. με πιάσουν…… της είπε

Μάθαινε γρήγορα μα τα λεγε μισά ακόμα

Ποιοι; Λήστεψες τράπεζα; Του είπε και γέλασε δυνατά.

Πάνε πίσω εμένα. Πίσω. Εγώ όχι. Εγώ πάω Ιταλία

Πάμε σπίτι. Έλα πάμε σπίτι…..Θα μείνεις μαζί μου. Θα σε προσέξω εγώ.

Σχεδόν τον απήγαγε …..

Πέρασαν οι μέρες που τον μελέταγε κι ένα βράδυ του το είπε ήσυχα ήσυχα

Θα παντρευτούμε. Κι ύστερα καθώς εκείνος έμενε αμίλητος συνέχισε παιχνιδιάρικα…. Δε σ’ αρέσω;

Αρέσεις… ….

Δεν ήξερε τι να πει….. τι να της πει

Την κοίταξε.

Δικοί σου; Είπε μόνο. Δεν ήθελε να ρωτήσει αυτό μα κάτι έπρεπε να πει

Οι γονείς μου έχουν πεθάνει θα σε πάω στο χωριό να δεις τη γιαγιά μου

Το χωριό της ήταν μέσα σε βουνά. Δεν το περίμενα. Την έβλεπα καλοντυμένη όλο αρώματα και τώρα ένα χωριό κλεισμένο. … κόντεψα να βάλω τα κλάματα όταν το δα…. Μικρό πολύ μικρό μόνο γέροι και γριές. Οι γριές φορούσαν στο κεφάλι μαντίλι. Στην αρχή έτσι όπως τους είδα….. πολλοί δίχως δόντια, ζαρωμένα πρόσωπα, σκούρα ρούχα …. Να! Λίγο πιο καλυμμένο να ταν το πρόσωπο θα νόμιζα πως ήμουν…

Μου ήταν -έτσι μου φάνηκε- γνωστό μέρος.

Η γιαγιά της ήταν γριά και μαυροντυμένη. Ένας άνθρωπος μια σταλιά. Η Λίνα τη φώναξε κι εκείνη βγήκε στην αυλή γκρινιάζοντας. Δεν ήξερα τι έλεγε μα φαινόταν από τον τρόπο

Όταν μας είδε χύθηκε κι αγκάλιασε την εγγονή της. Εκείνη γελούσε νευρικά με έδειξε και κάτι της είπε που δεν άκουσα.

Η γριά με κοίταξε πολύ σοβαρά. Ύστερα έπιασε το κεφάλι μου και το πλησίασε στο πρόσωπό της. Μουρμούριζε σιγανά σιγανά κι όλο με κοίταζε στα μάτια. Στο τέλος σαν να πήρε πια απόφαση με φίλησε στο μέτωπο

Να στε ευτυχισμένοι γιε μου είπε και το κατάλαβα γιατί το πε πολύ καθαρά και μετά πρόσθεσε και με γιους

Ήμουν πολύ ευτυχισμένος. Αυτή η γυναίκα μύριζε λίγο ….. όπως οι δικές μας μυρωδιά από ζώα. Όχι, τόσο ταγκιά μυρωδιά- η γριά σίγουρα θ’ άλλαζε συχνά τα ρούχα της-, μα …. Λίγο και θα λεγα πως ήταν συγγένισσα μου που χε μόλις πλυθεί.

Μωρέ γιαγιά και σου χω πει πως δεν αντέχεται η μυρωδιά είπε η Λίνα . Και μού λειπε πολύ η μάνα μου γιατί αλλιώς δε θα ρχιζα να κλαίω στη μέση μέση ενός ξένου σπιτιού. Μου λειπεν η μάνα μου, η έννοια της, τα μουρμουρητά και οι προσευχές της να είμαι καλά, να βρω μια καλή γυναίκα, να μην ξεχνώ να μην ξεχνώ….

Με χάιδευεν η γριά, η Λίνα, δεν καταλάβαινε τι είχα πάθει μα όσο έβλεπα το πρόσωπό της τόσο ερχόμουνα στη γη, την άλλη γη, την ξένη απ’ τη δική μου. Με τα σπίτια τα άλλα. Πώς μπόρεσα να μπερδευτώ…. 

συνεχίζεται......

Καλημέρα!!!!...καλή κυριακή......

 ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΤΟ ΧΑΟΣ... ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΗ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗ ΖΗΣΕΙΣ, ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΑΝΕ ΟΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΝ!!!