«Αν ήταν στη ζωή μου να διάλεγα ένα ψυχικό οδηγό, ένα Γκουρού, όπως λένε οι Ιντοί, ένα Γέροντα, όπως λένε οι καλόγεροι στο 'Αγιον'Ορος, σίγουρα θα διάλεγα το Ζορμπά»

"Αν ήταν στη ζωή μου να διάλεγα"
( ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ ) : 
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
«Αν ήταν στη ζωή μου
να διάλεγα ένα ψυχικό οδηγό,
ένα Γκουρού, όπως λένε οι Ιντοί,
ένα Γέροντα, όπως λένε οι καλόγεροι στο 'Αγιον'Ορος,
σίγουρα θα διάλεγα το Ζορμπά»
...Γιατί αυτός είχε ό,τι χρειάζεται ένας καλαμαράς για να σωθεί: την πρωτόγονη ματιά που αδράχνει ψηλάθε σαϊτευτά τη θροφή της, τη δημιουργικιά, κάθε πρωί ανανεούμενη αφέλεια να βλέπει ακατάπαυτα για πρώτη φορά τα πάντα και να δίνει παρθενιά στα αιώνια καθημερινά στοιχεία -αγέρα, θάλασσα, φωτιά, γυναίκα, ψωμί, τη σιγουράδα του χεριού, τη δροσεράδα της καρδιάς, την παλικαριά να κοροϊδεύει την ίδια του την ψυχή, σα νά'χε μέσα του μια δύναμη ανώτερη από την ψυχή, και τέλος το άγριο γάργαρο γέλιο, από βαθιά πηγή, βαθύτερο από το σπλάχνο του ανθρώπου, που ανατινάζουνταν απολυτρωτικό στις κρίσιμες στιγμές από το γέρικο στήθος του Ζορμπά, ανατινάζουνταν και μπορούσε να γκρεμίσει -και γκρέμιζε- όλους τους φράχτες -ηθική, θρησκεία, πατρίδα- που άσκωσε γύρα του ο κακομοίρης ο φοβητσιάρης ο άνθρωπος, για να κουτσοπορέψει ασφαλισμένα τη ζωούλα του.

1901. Τελειόφοιτος του Γυμνασίου Ηρακλείου.

'Οταν συλλογίζουμαι με τι θροφή τόσα χρόνια με τάιζαν τα βιβλία κι οι δασκάλοι, για να χορτάσουν μια λιμασμένη ψυχή, και τι λιονταρίσιο μυαλό για θροφή με τάισε ο Ζορμπάς σε λίγους μήνες, δύσκολα μπορώ να βαστάξω την πίκρα μου και την αγανάκτηση.
Πως να θυμηθώ και να μη θεριέψει η καρδιά μου τις κουβέντες που μου 'κανε, τους χορούς που μου χόρευε, το σαντούρι που μου έπαιζε, σ' ένα ακρογιάλι της Κρήτης όπου ζήσαμε έξη μήνες, με πλήθος εργάτες, σκάβοντας για να βρούμε τάχα λιγνίτη. Ξέραμε καλά κι οι δυο μας πως ο πραχτικός αυτός σκοπός ήτανε στάχτη για τα μάτια του κόσμου, εμείς βιαζόμαστε πότε να βασιλέψει ο ήλιος, να σκολάσουν οι εργάτες, να στρωθούμε οι δυο μας στην αμμουδιά, να φάμε το χωριάτικο νόστιμο φαΐ μας, να πιούμε το μπρούσκο κρητικό κρασί μας και να κινήσουμε την κουβέντα.
Εγώ σπάνια μιλούσα, τι να πει ένας "διανοούμενος" σ' ένα Δράκο; Τον άκουγα να μου μιλάει για το χωριό του στον 'Ολυμπο, για τα χιόνια, τους λύκους, τους κομιτατζήδες, την 'Αγια-Σοφιά, το λιγνίτη, τις γυναίκες, το Θεό, την πατρίδα και το θάνατο -και ξάφνου, όταν πλαντούσε και πια δεν τον χωρούσαν τα λόγια, τινάζουνταν απάνω στα χοντρά χαλίκια του γιαλού κι άρχιζε να χορεύει. Γερός, ορθόκορμος, κοκαλιάρης, με αναγερτό το κεφάλι, με καταστρόγγυλα μικρά μάτια σαν πουλιού, χόρευε και σκλήριζε και χτυπούσε τις αδρές πατούσες στο γιαλό και πιτσίλιζε με θάλασσα το πρόπωπό μου.
Αν άκουγα τη φωνή του, την κραυγή του, η ζωή μου θα είχε πάρει αξία. θα ζούσα μ' αίμα και σάρκα και κόκαλα ό,τι τώρα χασισοπότικα στοχάζουμαι κι ενεργώ με χαρτί και καλαμάρι. Μα δεν τόλμησα, έβλεπα το Ζορμπά μεσάνυχτα να χορεύει χλιμιντρίζοντας και να μου κράζει να τιναχτώ κι εγώ από το βολικό καβούκι της φρονιμάδας και της συνήθειας και να φύγω για τα μεγάλα, τ' αγύριστα ταξίδια μαζί του, κι έμενα ασάλευτος, τουρτουρίζοντας.

1915

Πολλές φορές έχω ντραπεί στη ζωή μου, γιατί έπιασα την ψυχή μου να μην τολμάει να κάνει ό,τι η ανώτατη παραφροσύνη -η ουσία της ζωής- μου φώναζε να κάμω, μα ποτέ δεν ντράπηκα για την ψυχή μου όσο μπροστά στο Ζορμπά.
Η επιχείρηση του λιγνίτη πήγε κατά διαβόλου. Ο Ζορμπάς κι εγώ κάμαμε ό,τι μπορούσαμε για να φτάσουμε, γελώντας, παίζοντας, κουβεντιάζοντας, στην καταστροφή. Δε σκάβαμε να βρούμε λιγνίτη, αυτό ήταν μια αφορμή για τους απλοϊκούς φρόνιμους ανθρώπους, "για να μη μας πάρουν με τις λεμονόκουπες" έλεγε ο Ζορμπάς και σκούσε στα γέλια. «Μα εμείς, αφεντικό" (μ' έλεγε αφεντικό και γελούσε) "εμείς αφεντικό, έχουμε άλλους, μεγάλους σκοπούς. -Ποιους, μωρέ Ζορμπά;» τον ρωτούσα. « Σκάβουμε για να δούμε, λέει, τι δαιμόνους έχουμε μέσα μας.»
Γρήγορα είχαμε φάει ό,τι μου' χε δώσει ο κακόμοιρος ο θειος μου, για ν' ανοίξω, λέει, γραφείο, απολύσαμε τους εργάτες, ψήσαμε ένα αρνί, γεμίσαμε ένα βαρελάκι κρασί, στρωθήκαμε στο ακροθαλάσσι, όπου βρίσκουνταν τ' ορυχείο, αρχίσαμε να τρώμε και να πίνουμε, πήρε ο Ζορμπάς το σαντούρι του, σήκωσε το γέρικο λαιμό, άρχισε τον αμανέ. Τρώγαμε, πίναμε, ποτέ δε θυμούμαι να' χα τόσο κέφι, ο Θεός συχωρέσει την επιχείρηση, φωνάζαμε, ο Θεός συχωρέσει τη μακαρίτισσα, ζωή σε λόγου μας, πάει στο διάολο ο λιγνίτης.
Τα ξημερώματα χωρίσαμε. Εγώ τράβηξα πάλι για τα χαρτιά και τα μελάνια, αγιάτρευτα λαβωμένος από την αιματωμένη σαΐτα που δεν ξέρουμε πως να την πούμε και τη λέμε πνεύμα. Αυτός πήρε καταβορρά και καταστάλαξε στη Σερβία, σ' ένα βουνό κοντά στα Σκόπια, όπου ξετόπωσε, λέει, πλούσια φλέβα λευκόλιθο, τύλιξε μερικούς παραλήδες, αγόρασε σύνεργα, στρατολόγησε εργάτες κι άρχισε πάλι ν' ανοίγει μέσα στη γης γαλαρίες. Τίναξε βράχους, έφτιαξε δρόμους, έφερε νερό, έχτισε σπίτι, παντρεύτηκε, γέρος κοτσονάτος, μιαν όμορφη γλεντοχήρα, τη Λιούμπα, κι έκαμε κι ένα παιδί μαζί της.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ'' Ο Ιδεολόγος της ελευθερίας''

’Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή; Ν’ αρνηθείς όλες τις παρηγοριές-θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες - ν’ απομείνεις μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου... Ποια ‘ναι η πιο αντρίκια χαρά; Ν’ αναλαβαίνεις την πάσα ευθύνη’’.   

Ποιος ήταν τελικά ο Νίκος Καζαντζάκης; Ο Μιχάλης και η Μαριγώ Καζαντζάκη ‘’πρόλαβαν’’ πριν πεθάνουν να πληροφορηθούν ότι ο γιος τους ήταν αναρχικός, κομμουνιστής, άθεος, μηδενιστής, που όταν έφτανε για επίσκεψη στην Κρήτη πρώτο μέλημα της αστυνομίας ήταν να τον καλεί και να του κάνει συστάσεις, για να μη δημιουργήσει κι εκεί προβλήματα. Μάλιστα σε μια από τις επισκέψεις του στην Κρήτη του ζήτησαν να κάνει και γραπτή δήλωση για την ως τότε δράση του και να εκθέσει τα κοινωνικά του φρονήματα. Το μόνο που ποθούσε βαθιά μες την ψυχή του ο Καζαντζάκης δεν ήταν τίποτε άλλο παρά αυτό που έγραφε στο φίλο του Δημήτριο Καλογερόπουλο το 1908 από το Παρίσι: ‘’Θέλω να σχηματίσω μια ατομική, δική μου αντίληψη της ζωής, μια θεωρία του κόσμου και του προορισμού τ’ ανθρώπου και σύμφωνα μ’ αυτήν, συστηματικά και με ορισμένο τρόπο και πρόγραμμα, να γράφω ό,τι γράφω’’. Γι’ αυτό ο Καζαντζάκης έγινε πολίτης του κόσμου. Δεν τον χωρούσε ο τόπος, όπου κι αν πήγαινε. Έψαχνε, αναζητούσε, δεν ησύχαζε ποτέ. Κέρδισε επάξια τον τίτλο του cosmopolitism universalis, ποτέ όμως δεν αποποιήθηκε την ταυτότητα του Έλληνα, κυρίως δε του Κρητικού. Λέγεται ότι σ’ όποιο μέρος του κόσμου κι αν ταξίδευε, κρατούσε πάντα μια χούφτα χώμα από τη γη που τον γέννησε. ‘’Όπου παώ κρατώ πάντα ανάμεσα στα δόντια μου σα φύλλο δάφνης την Ελλάδα’’, έλεγε με υπερηφάνεια. Ο Νίκος Καζαντζάκης προτίμησε τον άχαρο και μη αποδεκτό ρόλο του αιώνιου αναζητητή και στοχαστή× αποδέχτηκε τις συνέπειες επιφυλάσσοντας στον εαυτό του μια προμηθεϊκά απάνθρωπη μεταχείριση, σαν ισοβίτης σε μια φυλακή δικής του επινόησης, με αόρατα δεσμά. Μοναχικός και κάποιες φορές εξαιρετικά ενδοστρεφής. Πικραμένος από την απόρριψη όσων εθελοτυφλούσαν μπροστά στο εξαίρετο έργο ενός λαμπρού επιστήμονα, τιμητή του πνεύματος, λάτρη της αναζήτησης της αλήθειας, σπουδαίο άνθρωπο, κήρυκα της ελευθερίας....  

Η πολιτική ταυτότητα ενός ανήσυχου πνεύματος

Αν κάποιος προσπαθήσει να σκιαγραφήσει το πορτρέτο του Καζαντζάκη παραλείποντας να αναφερθεί στην πολιτική του οντότητα ως λογοτέχνη αλλά και στην πολιτική του σταδιοδρομία ως ανθρώπου, τότε σίγουρα θα έχει αποτυχεί, διότι ο Καζαντζάκης ήταν μια βαθύτατα πολιτική ύπαρξη που χάραξε μια εξέχουσα πορεία στην ιστορία των πολιτικών θεσμών της Ελλάδας. Μπροστά στα μάτια του αποθεώνεται το όραμα της Μεγάλης Ελλάδας, εμπνευστής του οποίου είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος και παίρνει σάρκα και οστά ο πόθος για το ‘’Μεγάλο Ξημέρωμα’’ όπως χαρακτηρίζει τη Μεγάλη Ιδέα. Ο Καζαντζάκης τρέφει αισθήματα θαυμασμού για το Βενιζέλο, τον οποίο είχε την ευκαιρία να ζήσει από κοντά όταν υπηρετούσε στο ιδιαίτερο γραφείο του ως εθελοντής στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων. Τον θεωρούσε ικανό και άξιο να πραγματώσει το μεγάλο ιδεώδες. Δε θα υπηρετούσε άλλωστε στην κυβέρνησή του το 1919 ως Γενικός Διευθυντής στο Υπουργείο Περιθάλψεως ούτε θα αναλάμβανε τη βαριά ευθύνη να μεταφέρει τους Έλληνες του Καυκάσου στη χώρα μας. Μετά τον όλεθρο της Μικρασιατικής Καταστροφής ο Καζαντζάκης θρηνεί στα συντρίμμια της λαβωμένης αξιοπρέπειας των Ελλήνων και απογοητευμένος καθώς είναι ρίχνει τις ευθύνες στο Βενιζέλο. Το 1922 μυείται στον Σοσιαλισμό και δύο χρόνια αργότερα, το 1924, ιδρύει την πρώτη ‘’Πολιτική Σοσιαλιστική Ομάδα’’ στο Ηράκλειο και κάνει έμβλημα της δράσης του το τρίπτυχο της πολιτικής του φιλοσοφίας: Ελευθερία – Δημοκρατία - Σοσιαλισμός. Συλλαμβάνεται, όμως, ως κομμουνιστής λόγω του γενικότερου αναβρασμού που επικρατεί μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ακολουθεί από το 1929 κι εξής μια περίοδος πολιτικού αποπροσανατολισμού για τον Καζαντζάκη μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που βιώνει έντονα έναν ώριμο εθνικισμό κατά τον πολιτικό συγγραφέα Bien.....   

Η δύναμη της φιλίας

Τα πρόσωπα άλλωστε που έμειναν φίλοι πραγματικοί για τον Καζαντζάκη μέχρι το τέλος της πολυτάραχης ζωής του ήταν λίγα, διότι ο Καζαντζάκης ήταν ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος που έβρισκε ευχαρίστηση στην ακατάπαυτη εργασία, στον μόχθο και την ατέρμονη προσπάθεια. Απομονωνόταν για πολύ καιρό για ν’ αφιερωθεί στην πιο μεγάλη αγάπη της ζωής του, τη συγγραφή και τη μελέτη. Αναφέρει χαρακτηριστικά σε κάποιο από τα έργα του:του φέρνει καρπό’’....’’Μια από τις πιο νόμιμες χαρές του ανθρώπου είναι, θαρρώ, να μοχτάει και να βλέπει πως ο μόχτος

«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο»
( ΑΣΚΗΤΙΚΗ )
Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο,
καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο,
το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή.

1956.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή, ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός, κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάνουμε την ύλη ζωή, κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα, τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν: α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία. β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.

Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει, σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές, μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του σύμπαντου.

Αλλιώς πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας εγκαρδιώνει -φυτά, ζώα, ανθρώπους- στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.

Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ' όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες ορμές, και με τ' όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.

Οι Χίλιες και μιά νύχτες!

Ενα λυπημένο παραμύθι για την αρχή του κακού... ..... 
 Η Χαλιμά με πρόσωπο που έλαμπε, ακούμπησε την πλάτη της στο μεταξωτό δαμάσκο, γεύτηκε τον γλυκό χουρμά και συνέχισε την ιστορία της.  
« Η Γη της Επαγγελίας που σας έλεγα ονομάστηκε Μεσοποταμία. 

Χτισμένη ανάμεσα σε δυο ποτάμια τον Τίγρη και τον Ευφράτη, έκλεισε στα σπλάχνα της την ιστορία της ανθρωπότητας. Η Βαβυλώνα και η Νινευή, η Νιμρούδ και η Ουρ, η Ουρούκ και το Εριντού, η Ασσούρ και η Βασόρα, δημιουργήθηκαν από πολιτισμούς που μέχρι σήμερα δεν πρόδωσαν τα μυστικά τους. 
Οι Σουμέριοι και οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι και οι Χαλδαίοι, έθαψαν στη Μεσσοποταμία θησαυρούς γνώσεων, τόσους που όλη μου η ζωή δεν φτάνει να σας διηγηθώ.
 Μακάρι κάποτε η ανθρωπότητα να μάθαινε... Η Βαγδάτη είναι ο παράδεισος που έστειλαν οι θεοί στη γη, δώρο στους ανθρώπους. Αλλά οι άνθρωποι...» Το πρόσωπο της Χαλιμά σκοτείνιασε. Δάκρυ κύλησε στο μάγουλο, η φωνή της έσπασε και συνέχισε με λυγμό... 
«Η ζηλευτή θέση της Μεσοποταμίας, ο μυθικός της πλούτος, η ευλογημένη γη έκαναν πολλούς να ξεσπάσουν πάνω της με αγριότητα που μόνον οι άνθρωποι δείχνουν. Τα δεινά αυτής της γης είναι τόσα όσα και η δόξα της.
Αλλά σήμερα... σήμερα είναι τρις χειρότερα από κάθε άλλη φορά.  
Ένας λαός φάνηκε από το πουθενά. Δεν γνωρίζω την προέλευσή του.
 Δεν τον βρήκα στους χάρτες των Σουμερίων των Ασσυρίων των Αιγυπτίων. Δεν είναι Μογγόλοι, ούτε Οθωμανοί. Δεν γνωρίζω να σας πω αν είναι άνθρωποι ίδιοι με μας.  
Γνωρίζω μόνο να σας πω, πως έγιναν άγρια θηρία πεινασμένα, έπεσαν με νύχια και με δόντια να ξεσχίσουν τα σπλάχνα των χωρών που γέννησαν πολιτισμό, να αφανίσουν την ανθρωπότητα και την ιστορία της, να γυρίσουν τη γη στο μηδέν.
 Τους είδα με τα μάτια μου, φτιαγμένους από σίδερο να γυρνάν τη γη σε πύρινη κόλαση και η γη με τη φωτιά να γίνονται ένα. 
Είδα παιδιά να κολυμπούν στο αίμα χωρίς πόδια και χέρια, νέους ξεκοιλιασμένους, γέροντες να σφαδάζουν.
Είδα τον λαό μας να ξεψυχά από τη δίψα με το πρόσωπο στραμμένο στα δυο πλούσια ποτάμια του.       





Είδα να πέφτουν από τον ουρανό καταραμένα όπλα και να εξαφανίζουν σε μια στιγμή, όσα οι κάτοικοι της γης μας έστηναν εδώ και επτά χιλιάδες χρόνια. Είδα ξένους να αρπάζουν τα ιερά και τα όσια της φυλής μας, τους θησαυρούς μας να λεηλατούνται. Είδα φτωχούς να σκοτώνουν φτωχούς και τους φτωχούς να βοηθούν πάλι οι φτωχοί. Είδα το χάος! Χάος, Χάος, Χάος! Άκουσα πως ο λαός που ήρθε από το πουθενά, δεν έμαθε να σέβεται την ιστορία και τον πολιτισμό των προγόνων της γης, δεν έχει δικιά του ιστορία, δεν έχει δικό του πολιτισμό.  
Άκουσα πως αυτοί έχουν ονομάσει την εξόντωσή μας “παγκοσμιοποίηση” και “νέα τάξη πραγμάτων”, τι θα πει αυτό θα σας γελάσω, λένε πως είμαστε εχθροί τους, πως η γη των προγόνων μας θα γίνει δική τους κι εμείς θα γίνουμε σκλάβοι τους. 
Λένε ακόμα πως θα συνεχίσουν να πολεμούν μέχρι να αφανίσουν ολόκληρη τη γη. Αλίμονο! Δεν ξέρω να σας πω αν αυτό είναι αλήθεια ή ψέμα.  



Ξέρω μόνο να σας πω πως η ζωή από εδώ ξεκίνησε κι εδώ θα τελειώσει.  
Οι θεοί των προγόνων μας, ο Ανού και η Ινάνα, ο Ενλίλ και ο Ένκι, ποτέ δεν άφησαν ατιμώρητους όσους κατάστρεψαν τις ιερές πόλεις, ποτέ δεν άφησαν ατιμώρητους τους εγκληματίες». 
Η Χαλιμά, κουρασμένη με τα δάκρυα να τρέχουν βροχή, ξάπλωσε χάμω στο βαθυκόκκινο χαλί.   
Άφησε έναν αναστεναγμό και έμεινε ακίνητη.  
Μπορεί να κοιμήθηκε, μπορεί και να πέταξε παρέα με τη Ναμπάρ, την αγγελιοφόρο της βασίλισσας του Κάτω Κόσμου.. 
 Το παραμύθι για τη Γη της Επαγγελίας είχε τελειώσει. 
Η “νέα τάξη πραγμάτων”δεν λέει παραμύθια.

"Τα 7 σφάλματα του κόσμου"

Μαχάτμα Γκάντι

"Τα 7 σφάλματα του κόσμου"

Πλούτος δίχως μόχθο

Ηδονή δίχως συνείδηση

Γνώση δίχως χαρακτήρα

Εμπόριο δίχως ηθική

Επιστήμη δίχως ανθρωπιά

Λατρεία δίχως θυσία

Πολιτική δίχως αρχές 

Αχ!!όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος....όπως λέει ο ποιητής!!!!!!!!!....................

Κουβεντιάζοντας με έναν άντρα από την Αλβανία,  που δουλεύει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, άκουσα για πρώτη φορά το τρόπο με τον οποίο έφτασε στη χώρα μας. Μας είπε λοιπόν, ότι, τον καιρό που ο Κων.Μητσοτάκης επισκέφθηκε την Αλβανία, μαζί με τον Αντώνη Σαμαρά, Υπουργό Εξωτερικών τότε, τους έστειλε μήνυμα, ότι οι Αλβανοί είναι ευπρόσδεκτοι στην Ελλάδα να δουλέψουν και να ορθοποδήσουν.

Πολλοί σαν κι εκείνον το είδαν σαν ευκαιρία να φύγουν από τη χώρα τους αφού δεν είχαν δουλειές και ζούσαν φτωχικά, και να έρθουν εδώ να δουλέψουν αφού όλα τους είπαν ήταν έτοιμα και τους περίμεναν. Η Ελλάδα πάντα ήταν φιλική χώρα προς τη γείτονα Αλβανία.

Μας είπε ότι μπήκαν σε πούλμαν μαζί με πολλούς άλλους, με προορισμό τη χώρα μας. Δεν ήξεραν τίποτα.Τους είχαν πει στην Αλβανία ότι θα τους φρόντιζαν μόλις έρχονταν εδώ.

Τα πούλμαν πήγαν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.Ο δικός μας πήγε Κρήτη.

''Βρεθήκαμε σε μία επαρχιακή πόλη, κι εκεί μας κατέβασαν και το πούλμαν έφυγε. Περιμένετε μας είπαν θα σας φροντίσουν''.

Είχε αρχίσει να βραδιάζει και ούτε το φίλο μας, ούτε τους υπόλοιπους, ήρθε κανείς να τους πει τι θα κάνουν.Κουρασμένοι και πεινασμένοι, κοιμήθηκαν όπου βρήκαν.Σε ερώτηση που κοιμηθήκατε, μας είπε:''μέχρι και στην εκκλησία''.

Τις πρώτες μέρες δεν ασχολήθηκε κανείς, ούτε κι από τους κατοίκους, μαζί τους.''Πεινασμένοι πήραμε το ψωμί που μας έδωσαν κάποιοι, πήγαμε στο νεκροταφείο και πήραμε λάδι από τα καντήλια για να βουτήξουμε το ψωμί μας και να το φάμε'', μας είπε χαρακτηριστικά.

Τελικά αυτές οι πρώτες φουρνιές ατόμων, δούλεψαν, φτιάχτηκαν, κι εξακολουθούν να ζουν εδώ, προσαρμοσμένοι περισσότερο στο τρόπο ζωής μας, αφού ξεπέρασαν την έλλειψη φροντίδας που τους είχαν τάξει.

Στη συνέχεια είχαμε κυβέρνηση Σημίτη, που έδωσε αγώνα για τη θέση μας στην Ενωμένη Ευρώπη, και την ένταξή μας στο ενιαίο νόμισμα, παραμελώντας όμως τα εσωτερικά θέματα.

Και ήρθε η ώρα που ο Κώστας Καραμανλής, άρχισε να βγάζει πύρινους λόγους κατά της διαπλοκής και υπέρ της διαφάνειας.Ο κόσμος μαγεύτηκε.Εδώ είμαστε είπαμε, βρήκαμε τον άνθρωπο που θα καθαρίσει το τόπο από τα λαμόγια, και τους ψεύτες και απατεώνες. Εδώ είναι ο άνθρωπος που έχει τη λύση των προβλημάτων, όπως μας λέει.

Και σχημάτισε κυβέρνηση ο Κ. Καραμανλής, και πήραν την εξουσία, και ακόμα περιμένουμε τη δόλια τη διαφάνεια, να ξεμυτίσει ως διά μαγείας, από κάποια γωνιά.

Το αποτέλεσμα αυτής της διακυβέρνησης το ''ήπιαμε'', σαν ένα ποτήρι κώνειο που μας προσφέρθηκε χωρίς να το ζητήσουμε.Και, κανένας τομέας δεν έγινε διαφανής, και, μια θολούρα, σκέπασε ακόμα περισσότερο το τοπίο.Κι έρχεται ο Γιώργος Παπανδρέου, με την όμορφη φράση, ''λεφτά υπάρχουν''!Και τραβάμε τη καρέκλα της ΝΔ, και τη δίνουμε στη νέα ωραία φράση που μας άρεσε.

Και άρχισαν τότε να βγαίνουν στη φόρα, τα χρέη, τα ελλείμματα και τα άδεια ταμεία. Μας παίρνει χαμπάρι και η Ευρώπη, και τρέχει αμέσως να μας ''τραβήξει τα αυτιά''.

Όλοι όσοι ''μας λατρεύουν'', σαν τους Γερμανούς, έτρεξαν να μας εγκωμιάσουν σε τηλεοράσεις και περιοδικά, για τη  ''τιμιότητά και την ακεραιότητά μας''.Διάσημη η Ελλάδα!Η μεγαλύτερη ''ρόμπα'', παγκοσμίως.Και αντιμετωπίζοντάς μας σαν παιδί που έκανε μια πολύ κακή πράξη, και που πρέπει να τιμωρηθεί για παραδειγματισμό, και ενόψει της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, μας έσυραν στη κυριολεξία, μπροστά σε ένα πίνακα με κανόνες και εντολές.

Αναγκαίο κακό , χαρακτήρισε ο πρώην πρωθυπουργός, το μνημόνιο, που σημαίνει, ότι ήξερε πολύ καλά, ότι η κατηφορική πορεία που είχαμε πάρει, εκεί οδηγούσε.Το ήξερε και δεν έκανε τίποτα! Ούτε αυτός, ούτε το επιτελείο του!Παρόλα αυτά, εξακολουθούσαν να λένε ότι ξέρουν τη λύση, κι ας έδιναν την αίσθηση του ναυαγού στον ωκεανό, που δεν βλέπει μήτε στεριά κάπου στον ορίζοντα, μήτε πλοίο να περνά για να φέρει τη σωτηρία.Κι εμείς, το καρυδότσουφλο, που στηρίζονταν πάνω του, ενώ το χτυπούν μανιασμένα κύματα.Και να τα μέτρα, οι περικοπές, οι απολύσεις, τα χρέη, η ανασφάλεια και ο φόβος της επιβίωσης και των υποχρεώσεων!

Κι αρχίζουν όλοι το ψάξιμο, και βγαίνει τόση βρωμιά στην επιφάνεια, που νομίζεις ότι δεν θα καθαρίσεις ποτέ!Βρωμιά πολιτικών που αύξησαν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους και που χάριζαν την Ελληνική γη λες και ήταν του παππού τους, βρωμιά και φοροδιαφυγή μεγάλης μερίδας πολιτών σε όλα τα επαγγέλματα, ασυδοσία δημοσίων υπαλλήλων, βασιλιάδων της μίζας, κάτω από την ομπρέλα του συνδικαλισμού.Φωνάζουν τα αριστερά κόμματα, αντισταθείτε! Σε τι ακριβώς να αντισταθούμε, μας το λένε!Στο μνημόνιο!Στα μέτρα!Αυτό που δε μας λένε, είναι αν έχουν αυτοί, τη λύση!Όχι τη φράση, έξω από όλα, που μας είναι τόσο γνωστή, σαν παραμύθι από το μακρινό αποτυχημένο παρελθόν.Γιατί το έξω από όλα δεν έχει πετύχει σε καμιά χώρα!Εσύ βρίσκεσαι έξω και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι έχουν μπει άλλοι μέσα, που δεν είναι ευπρόσδεκτοι.Θέλουμε λύση της προόδου και της πραγματικής αλλαγής.Και η τωρινή κυβέρνηση φωνάζει κι αυτή, βοήθεια για να ορθοποδήσουμε! 

Να βοηθήσουμε κύριε Παπανδρέου, όμως όχι μόνο εγώ, που έχω ένα μισθό κι αυτός όχι ψηλός, που έχω μια χαμηλή σύνταξη!Να βοηθήσετε κι εσείς οι τριακόσιοι, με τους παχυλούς μισθούς και τα επιδόματα.Να βοηθήσουν και οι δικαστικοί που τα ''ματσώνουν'', και μας μιλάνε για δικαιοσύνη. Οι γιατροί, οι καλλιτέχνες και οι επιχειρηματίες, και οι υπάλληλοι της Βουλής,που είναι όλοι μια οικογένεια, από τα ρουσφέτια στους κουμπάρους.Γιατί και εσείς όλοι,  είσαστε επίσης Έλληνες με υποχρεώσεις σ'αυτή τη χώρα!Μέχρι τώρα μόνο τα δικαιώματα απολαμβάνετε!Τιμωρείστε και κανέναν από αυτούς που πρέπει! Να αγωνιστούμε όλοι μαζί ενωμένοι για να σωθεί ο τόπος, κι εμείς μαζί!

Τώρα, ο Αντώνης Σαμαράς φωνάζει, ότι έχει τη λύση!Και μας τάζει κι αυτός!Κι ακόμα δεν έχω καταλάβει!Τι είναι αυτή η λύση, που μεταπηδά από τον ένα στον άλλο, κι εκεί που λέει ο καθένας ότι την έχει, εκεί την έχει χάσει;;;Κι αν την έχει ο κ. Σαμαράς, γιατί δεν τη μοιράζεται με τους υπόλοιπους να εργαστούν όλοι μαζί για το καλό του τόπου,αφού αγαπά κι αυτός, τον τόπο και πονάει το λαό, τώρα που υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη;;;Πρέπει να γίνει κι αυτός πρωθυπουργός, για να την εφαρμόσει;;;

Αχ!!όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος....όπως λέει

ο ποιητής!!!!!!!!!....................