Κατάθλιψη σε fast forward!

Στην αρχή όλα πάνε καλά. Τίποτα το διαφορετικό. Τίποτα έξω από τα

συνηθισμένα. Ρουτίνα. Η μία μέρα μετά την άλλη. Περνάνε από μπροστά σου αδιάφορα. Γρήγορα. Εσύ σταθερός. Τις βλέπεις να φεύγουν. Αλλά τίποτα το διαφορετικό. Τίποτα έξω από τα συνηθισμένα.

Και μετά; Και μετά, κάποια στιγμή το ξανασκέφτεσαι. Και θες να τις κυνηγήσεις. Και προσπαθείς να τις προλάβεις. Και δεν τις προλαβαίνεις. Και συνεχίζουν να περνάνε. Και τώρα γελάνε καθώς περνάνε μπροστά σου.

Και στην αρχή σφίγγεις τις γροθιές. Και σφίγγεις τα δόντια. Και δεν το λες σε κανέναν. Και λες “εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους”. Και σκέφτεσαι “εγώ θα τα καταφέρω”. Και σκέφτεσαι “εγώ είμαι άνθρωπος, όχι στατιστική”. Και χωρίς να το ξέρεις, είσαι ήδη στατιστική.

Και θυμώνεις. Και χτυπάς τους τοίχους. Και πετάς πράγματα. Και βγάζεις σιωπηλές κραυγές. Και δακρύζεις από τα νεύρα. Και ορκίζεσαι εκδίκηση. Και ξέρεις πως δεν μπορείς να πάρεις εκδίκηση. Και ξέρεις πως δεν μπορείς να επιτεθείς σε έναν εχθρό που δεν ξέρεις ούτε πώς μοιάζει.

Και ψάχνεις κάποιον να μιλήσεις. Και κάποιον να σε σώσει. Και μιλάς σε θεούς, σε μοίρες, σε φαντάσματα. Και ψάχνεις στηρίγματα. Και δε σου απαντάει κανείς. Και αναρωτιέσαι “γιατί εμένα;”. Και αναρωτιέσαι πότε έγιναν όλα αυτά. Και πώς έγιναν. Και γιατί έγιναν. Και πώς θα τελειώσουν. Και αν θα τελειώσουν.

Και κλείνεσαι στον εαυτό σου. Και δεν αφήνεις κανέναν να μπει μέσα. Και κλαις. Και κλαις πολύ. Και μελαγχολείς. Και δε σου αρέσει τίποτα πια. Και όλα είναι μαύρα. Και λες να τα παρατήσεις, Και να τους τα χαρίσεις όλα.  

 

     

 Και το δάκρυ σου, και το γέλιο σου, και το σώμα σου, και τη ζωή σου. Και σκέφτεσαι τίτλους εφημερίδων. Και δελτία ειδήσεων, να λένε το όνομά σου. Και κοιτάς τον κόσμο από ψηλά. Και δεν είσαι αρκετά ψηλά.

Και μετά βγαίνεις έξω. Και είσαι ακόμα εκεί. Και οι μέρες περνάνε ακόμα. Αλλά δε γελάνε πια εις βάρος σου. Όμως έχουν περάσει πια πολλές. Χαμένες μέρες. Δε θα τις πάρεις ποτέ πίσω. Μπορείς όμως να κυνηγήσεις τις επόμενες. Και ίσως αυτή τη φορά θα γελάς εσύ σε αυτές.

_____ 

  Πηγή: thestranger.wordpress.com

Η ανικανότητα πίσω από την εξουσία!!

Η Τζέιν περπατούσε με τον παππού της σε μία πλατεία στο Παρίσι. Σε μία άκρη της πλατείας, είδε έναν τσαγκάρη που είχε άσχημη αντιμετώπιση από τον πελάτη του,  επειδή τα παπούτσια του είχαν κάποιο ελάττωμα και δεν είχαν γίνει όπως ακριβώς επιθυμούσε.

Ο τσαγκάρης άκουσε ήρεμα τις έντονες διαμαρτυρίες του πελάτη, ζήτησε  συγγνώμη, και υποσχέθηκε να διορθώσει το λάθος.

Η Τζέιν και ο παππούς της, σταμάτησαν για να πιουν καφέ σε μία καφετέρια. 

Στο διπλανό τραπέζι τους, ο σερβιτόρος ζήτησε από τον άνδρα που καθόταν εκεί, να  μετακινήσει λίγο την καρέκλα του ώστε να χωρέσουν και η Τζέιν με τον παππού της.

Τότε, ο πελάτης  ξέσπασε σε φωνές και κραυγές,  και αρνήθηκε να μετακινηθεί.

“Ποτέ μην ξεχάσεις τι είδες σήμερα” είπε ο παππούς στην Τζέιν.

“Ο τσαγκάρης αποδέχτηκε την άσχημη συμπεριφορά του πελάτη του , ενώ αυτός ο άνδρας δίπλα μας αρνείται με άσχημο τρόπο να μετακινήσει την καρέκλα του.

Οι ικανοί άνθρωποι, οι οποίοι κάνουν χρήσιμα πράγματα, δεν ενοχλούνται να αντιμετωπίζονται ως άχρηστοι.

Αλλά οι ανίκανοι πάντα κρίνουν τους εαυτούς τους σημαντικούς, κρύβοντας όλη την ανικανότητα τους πίσω από την εξουσία.”

Paulo Coelho

Αποτυπώματα......

Αποτυπώματα......

Αποτυπώματα......

Αποτυπώματα.........

Αποτυπώματα.......

Δίκαιη τιμωρία…........

Έρωτας σαν βροχή….Όχι σαν καταιγίδα…σαν βροχή…Να φεύγει και να έρχεται….Να δυναμώνει και να χαμηλώνει…..Να δροσίζει και να πνίγει……Ν`απορροφάται από τη γη,να χάνεται… 

Πως έζησα έτσι;Γιατί δέχτηκα κάτι μισό για μένα;Γιατί προσπάθησα να κρατήσω στις χούφτες μου κάτι,που ήξερα οτι θα μου δώσει μόνο μια ψευδαίσθηση δροσιάς και μετά θα μ`αφήσει πιο διψασμένη από πριν,με τα χείλη ξερά και την καρδιά στεγνή;

Πως μπόρεσα να δεχτώ να συμπληρώνω τη βροχή με τα δάκρυα μου,για κάτι που γνώριζα οτι ήταν μάταιο;

Είδα χιλιάδες ηλιοβασιλέματα μόνη μου,ο ήλιος βουτούσε στο τίποτα κι εγώ πνιγόμουν στη μοναξιά…Άκουσα εκατοντάδες κεραυνούς και με φόβισαν λιγότερο από τη σιωπή της άδειας ζωής μου… 

Μύρισα χιλιάδες λουλούδια,αλλά το άρωμα τους δεν πλημμύρισε την άοσμη ζωή που ο “έρωτας σαν βροχή” με καταδίκασε να ζήσω……

Γεύτηκα δεκάδες εδέσματα,αλλά μόνο πίκρα στα χείλη μου…

Άγγιξα απαλά το κορμί του,κράτησα στη μνήμη της αφής μου κάθε πόντο του σώματος του και αγκάλιαζα μόνη μου τον εαυτό μου τις μοναχικές μου ώρες,με την ψευδαίσθηση πως ήταν εκείνος που με χάιδευε,έχοντας τον στα ακροδάχτυλα μου…

Γέλασα δυνατά στην αρχή της ζωής μου και συνέχισα να χαμογελώ από συνήθεια,χωρίς ποτέ τα μάτια μου να πάρουν χρώμα από τα χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν στο πρόσωπο μου,αλλά δεν ζέσταναν την ψυχή μου… 

Έκλαψα πολύ για δυό ζωές,από απελπισία,από λαχτάρα για κάποιον που ήρθε κοντά μου για να μου φέρει την επίγνωση ότι η ευτυχία είναι στιγμές…μόνο στιγμές…

Και οι περισσότερες κλεμένες…

Ζωγράφισα με φωτεινά χρώματα τις ώρες που ήμουν μαζί του αλλά η πραγματικότητα ξεθώριαζε τους πίνακες μου,όταν δεν τους βύθιζε στο χρώμα της απελπισίας…

Έγραψα το “σ’αγαπώ” σε χιλιάδες χαρτιά και τα έσκισα αμέσως μετά,σκορπίζοντας γύρω μου τα κομμάτια τους,όπως σκορπισμένη ήταν η ζωή μου…

Πόνεσα τόσο που μάτωσα και την ίδια στιγμή ήμουν εγώ πηγή πόνου για κάποιον που εν γνώσει μου υπέφερε όσο κι εγώ…

Αγνόησα την αγάπη,γιατί δεν ήταν με τους δικούς μου όρους…

Καταδίκασα τον εαυτό μου στη μοναξιά,δραπετεύοντας από τους δρόμους όπου μπορεί να σε συναντούσα,επιλέγοντας να φύγω εγώ, “η δυνατή”, τη στιγμή που η αδυναμία μου να σε κερδίσω ήταν γραμμένη στον αέρα που ανέπνεα…

Και μετά…μετάνιωσα…Και γύρισα να ψάξω στο παρελθόν αυτό που μου έλειπε στο παρόν,μα δεν υπήρχε τίποτα εκεί για μένα.Η αληθινή αγάπη είχε φύγει…

Την είχα διώξει εγώ…Είχα διώξει ότι άξιζε και είχα κρατήσει το τίποτα…

Δίκαιη τιμωρία…

Λένα Μαντά

Η ζωή μαγειρεύει….........

Η ζωή μαγειρεύει.  
Όταν έχει κέφια , σερβίρει τα καλύτερα πιάτα και οι λίγοι τυχεροί τα απολαμβάνουν ως το τελευταίο ψίχουλο , χωρίς ανάσα. 
 Όταν βαριέται όμως και ανακατεύει ό,τι αλλοπρόσαλλο και αταίριαστο βρει, μπροστά της , το φαγητό δεν τρώγεται και μια ζωή δε φτάνει για να χωνευτεί…